CANIN SAĞOLSUN SEVGİLİM

Ayrılığın hesabı tutulur mu sevgili?..

Hangi ayrılığın sinesinde umut sonsuza kadar yaşar ki?.. Ben öldüm başın sağolsun sevgili…

Yıllardır ismini tespihliyorum kalbimde niye gelmiyorsun ki sevgili?.. Hatırlar mısın diz çöktüğün günü?.. Şimdi derdin diz çökmem mi?.. 

Koşup duruyorum oradan oraya, ne zaman diner sancım ve bu deli ayrılığın ağrısı?.. Kalbur üstü bir yara bu; adı henüz açıklanamayan devası bulunamayan… Örselenerek geçen şu kısacık ömrüm seni de yakacak, bir gün seni de eleyecek o acılar eleği…

Tutup kolundan acılarımı bir denize bıraksam ve içine de bir mektup yazıp koysam diyorum… İşin ilginç tarafı, o binbir hatırası olan bütün acımasız yılların başlangıcını hatırlatan satırları yazamamam. Yani sevgili; “ ansızın gittin” diye bir türlü başlayamıyorum; o beni kurtaracak olan mektuba…Gücüme gidiyor…

Bir seldir yaşarım, durmaz dertten derde akarım… Gittin ya bir kere sen, gülemem hep ağlarım. Günlerimi ve ciğerimi yanık türkülerle, ayrılık şiirleriyle dağlarım… Gelsen de sönmez bu ateş… Öyle bir kor ki ne küllenesi var, ne de toz olası, ha bire yanıp duruyor bağrımda…

Yağmurları özlerim, yüreğimin yağmurlarını… Seni ilk öperken şehrime sağanak halinde yağan ve gözlerimin ışığına düşen yağmurları… Sen bilseydin yağmurları, ben burada kurumazdım böyle… Sen bilseydin yağmurları, çoktan sırılsıklam olurdun … Ama ben şimdi yağamam… Yoksun!… Ölürüm!…

  Senden artakalan dağlar kadar köz ve o köz ki her gün biraz daha nefesimi buharlaştırır, bulutlara çıkartır. Ve bir gün yağmur olup akacağımdan korkarım. Tutuyorum kendimi, bir gün toprağına yağmak için… “O gün için yaşıyorum…” Öleceksem de kalbinde ölmek, senin dünyanda, gözlerinde sönmek istiyorum…

            Şimdi o dertler deryasının başında başaşağı sallanıyorum… Mektubun başı bir türlü gelmiyor. Ben en iyisi mi sana sonunu söyleyeyim…

           Gittin ya sen; işte o gün öldüm ben…

           Canın sağolsun sevgilim…